بررسی موانع سیاسی و اقتصادی همگرائی ایران و کشورهای آسیای مرکزی

امروزه بر اثر تحولاتی که در عرصه های مختلف علوم، تکنولوژی، ارتباطات، اقتصاد، سیاست، فرهنگ و... شکل گرفته است، دنیا به سوی همکاری و همگرایی بیشتر در حال حرکت است و رواج مفاهیم و اصطلاحاتی نظیر جهانی شدن، فشردگی زمانی و مکانی،گفتگوی تمدن ها، دهکده جهانی و... نشان از این فرایند دارد. براین اساس بدلیل گسترش روز افزون ارتباطات و مبادلات میان ملل و دولت های مختلف و بخصوص افزایش درهم تنیدگی های اقتصادی، لزوم اهمیت همکاری ها و تلاش های همگرایانه دولت ها بیش از پیش احساس شده و دیگر همانند گذشته دولت ها نمی توانند در چارچوب مرزهای بسته خود عمل نمایند. به نحوی که امروزه حتی به ضرس قاطع و با جرأت می توان گفت که بقای کشورها در پناه تعامل و همکاری با یکدیگر و سازمان های بین المللی میسرمی باشد. از این روی با عنایت به موارد فوق الاشاره و نیز با نظر داشت به سابقه تمدنی ایران و تشابهات زبانی، تاریخی، فرهنگی، دینی و.... ایرانیان با مردمان آسیای مرکزی، نگارنده در این تحقیق در صدد شناسایی عوامل بازدارنده و موانع همکاری و همگرایی بین جمهوری اسلامی ایران و جمهوری های آسیای مرکزی برآمده و از میان نظریه های مختلف همگرایی به دلایل قوت نظریه نو کارکردگرایانه همگرایی همانگونه که در مباحث نظری گفته شده است، از آن به عنوان پشتوانه نظری تحقیق استفاده نموده است. در ادامه در پی جویی موضوع، محقق در فصل های سوم و چهارم به موانع سیاسی و اقتصادی همگرایی همچون تقابل اسلام سیاسی در مقابل اسلام هویتی، حضور و منافع قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای، ضعف دستگاه دیپلماسی، تشابه تولیدی و اقتصادهای غیر مکمل، ضعف و فقدان بستر مناسب اقتصادی، ارتباطاتی و... پرداخته و تأثیر هریک را در روند همگرایی مورد بررسی قرار داده و تشریح نموده است و نشان داده تا زمانی که این مانع برداشته نشده و یا تضعیف نگردد نمی توان به شکل گیری همگرایی در منطقه امیدوار بود.